Rozdział 21 cz. 2

*Jace*

Po kilku minutach dotarliśmy do jakiejś posiadłości. W kół znajdowało się pełno wilkołaków. Kiedy puściła moją dłoń, poczułem dziwny uścisk w sercu. Kiedy dotarliśmy do drzwi, zobaczyłem ślady krwi. Wbiegliśmy do salonu. Oniemiałem widząc rozszarpane ciało prawdopodobnie kobiety oraz dwójkę dzieci szlochających w kącie. Dziewczynka na moje oko miała 10 lat. Jej włosy miały jasno brązowy kolor. Patrzyła na nas ciemno zielonymi oczami z przerażeniem, trzymając na rękach małą dziewczynkę, która miała pewnie kilka miesięcy.
- Witaj - usłyszałem spokojny głos mojego aniołka.
Podeszła powoli do dziewczynki i kucnęła przed nią.
- Nie zrobimy wam krzywdy - szepnęła cicho.
Brązowowłosa zaczęła głośniej szlochać. Po chwili przytuliła się do Clary. Nie wyglądała jakoś specjalnie na zaskoczoną. Objęła dzieci i zaczęła im coś szeptać.
Po kilku minutach moja ukochana pomogła jej wstać. Wzięła od niej małą dziewczynkę i spojrzała na mnie.
Cholera, wygląda tak seksownie z dzieckiem na rękach. Od razu zacząłem sobie wyobrażać jak wyglądałaby z naszym maleństwem na rękach. Szkoda, że mogę tylko o tym pomarzyć.
- Musimy ich stąd zabrać - oznajmiła.
Wyszliśmy z posiadłości. Brunetka przez cały czas trzymała Clary za rękę jakby się bała, że zaraz coś na nią skoczy i zabije.
Zanim się obejrzałem dołączyli do nas pozostali.

Nagle wilkołaki uniosły łby i zaczęły głośno wyć.
- Co się stało? - spytała Jocelyn, podbiegając do nas.
- To była prawdopodobnie żona mordercy, którego szukamy - powiedziała cicho.
Nie minęło kilka sekund, kiedy zobaczyłem biegnącego w naszym kierunku wilka. Był znacznie większy, niż pozostali. Jego oczy mieniły się czerwienią, a płomiennorude futro wyglądało jakby płonęło. Spojrzałem na niego w szoku kiedy podszedł do Clary. Przemienił się w człowieka, a ja oniemiałem. Czułem jak grunt wali mi się pod nogami. Oni byli identyczni! Nawet ubranie mieli podobne! Czułem się jakbym patrzył ja męską wersję Clary.
Magnus nagle upadł. Trzymał się ręki Alec'a jakby miał zamiar mdleć. Clary i ten chłopak się zaśmiali.
- Tylko nam tu nie mdlej - rzekł z drwiącym uśmiechem.
- Przecież... ty... jak to możliwe? - wyjąkał.
Pierwszy raz słyszałem jak się jąka!
- Potem porozmawiamy, prawda braciszku? - spojrzała na rudowłosego.
Zachłysnąłem się powietrzem. Czy ona powiedziała braciszku?! Spojrzałem na pozostałych. Na ich twarzach malował się szok. Jonathan patrzył na wilkołaka z szeroko otwartą buzią.
- Clary o czym ty mówisz? - spytała jej matka.
- No Magnus chyba pora się przyznać. Pora aby dowiedziała się ile dzieci urodziła - mruknęła Clary.
- Najpierw może zajmijmy się Daphne - rzekł lekko spanikowany.
Nagle zrobił coś czego bym się nie spodziewał. Wyciągnął papierosa i jak gdyby nic go zapalił. Podał także Clary jakiś łańcuszek.
- Wyjaśnicie nam to? - spytał Aiden.
- Wszystko w swoim czasie - mruknęła i zaczęła tworzyć runę, najprawdopodobniej namierzającą.
Dopiero wtedy dotarło do mnie, że nie trzyma na rękach tej dziewczynki, a obok niej nie stoi ta dziesięciolatka.
- Co się stało z tymi dziećmi? - spytałem.
- Jeden z moich towarzyszy zabrał je do miast - mruknął.
- Jak ty w ogóle się nazywasz? - spytała Isabell, wpatrzona w niego.
- Alan. Alan Morgenstern - oznajmił.
- Widzę, że przyzwyczajasz się do nazwiska - zaśmiała się Clary.
- To prawda, ale wiesz co? Powinniśmy przestać chodzić razem na zakupy, może i jesteśmy bliźniętami, ale to już lekka przesada.
W tym właśnie momencie Jocelyn i Magnus zemdleli.
- Trzeba było ich do tego przygotować.